Ik ga weer naar huis.

Mei 2008
Ik pak een Spits op het centraal station, op de voorpagina staat 'Aardebeving in Sichuan, China'...

Een krantbericht over een natuurramp lees ik niet voor de eerste keer. Het aantal doden is voor mij meestal niet meer dan een statistiek, de plaats van ramp is maar een geografisch plaatsing. Ik leef in Nederland, een land ver van aardebeving, onbekend voor vulkaan en alleen in het woordboek komt woorden zoals tyfoon voor.

Maar dit keer is anders.

Ik stap de tram in, ik zie mensen de kranten lezen. Aan het eind van de middagdag zal de meesten op de hoogte zijn dat er een aardbeving in China was gebeurde, waar veel mensen dood waren gegaan, de hulp is onder weg.... Vanavond op het Journaal zal het vast ook nog voorbij komen, morgen op radio wordt aangekondigd waar het benefietconcert zal wordt gehouden, mensen zullen geld gaan doneren. Het leven gaat verder, ze zullen over een maand de aardebeving vergeten, het is hoe dan ook een gebied te ver van onze bestaan.

Mijn telefoon gaat, mijn moeder: 'Aardebeving in Sichuan! Bel je vader, bel opa oma...'

Juist, Sichuan is de plaats waar ik vandaan kom. 19 jaar geleden werd ik daar op de wereld gezet, ik heb daar mijn eerste woord leren uitspreken, mijn eerste stap leren lopen. Ik ben gewend aan de luidruchtige straten, ik herken de geur van pittig eten en ik spreek een dialect die wordt toegerekend aan de categorie Chinees.

Sichuan heeft een bijzondere plaats in mijn hart, ik heb daar mijn eerste 12 levensjaren doorgebracht. De aardebeving heeft niet alleen Sichuan, maar ook een stuk van mijn hart in beweging gebracht.

Bellen naar China werd onmogelijk, alle lijnen zijn onbereikbaar. Eenmaal thuis gekomen zie ik mijn moeder bezorgd voor de tv, met de telefoon in haar handen. Normaal zal ik haar overbezorgd noemen, maar vandaag heeft ze een terechte reden om bezorgd te zijn.

Na vele zenuwachtige uren konden we onze families in Sichuan eindelijk weer bereiken. Ze hebben allemaal de aardebeving gevoeld, maar in de stad Chengdu heeft de aardebeving haar merci laat zien.

Gelukkig, we konden weer slapen.

Juli 2008
Ik stap uit het vliegtuig, de hitte omarmde me als welkom. Ik zie weer de drukke straten, luidruchtige mensen, ik ruik weer de pittige geuren. Ik ben weer thuis.

"Wat was je aan het doen toen de aardebeving gebeurde?" was het onderwerp van de zomer. Aan iedere eettafel werd erover gepraat, en geloof me, in Sichuan wordt er veel gegeten. Mensen raken maar niet uitgepraat hoe dat was, in Chengdu werd dat moment veelal nog grappig gevonden, de aardebeving was werkelijk niet meer dan paar bewegingen van de aarde. Niets was kapot, geen gebouwen omgevallen. Maar gedurende de weken na de aardebeving durfde men niet meer thuis te slapen, men waren bang voor de naschokken die de gebouwen misschien doen neerstorten. Iedereen sliep in het park, op de straat of in de auto.

Mensen in Chengdu waren de lucky ones tijdens deze woestende aardebeving, de gebieden die werkelijk getroffen werden, hielden alleen maar tranen over.

Met de auto waren we afgereisd naar de gebieden waar echt getroffen werden. Het is inmiddels 2 maanden na de aardebeving, de tijdelijke tenten stonden nog langs de wegen, de ingestorte huizen lagen nog onopgeruimd. De kracht van moedernatuur is groot, maar de wilskracht van mensen om na deze ramp verder te gaan is pas bewonderend.

Juli 2009
Vliegticket: check!
Visum: check!
Cadeautjes voor familie en vrienden: moet nog kopen.
Tas inpakken: moet nog gebeuren.

Over twee weken zal ik weer verwelkomd worden door de hitte. Weer die drukke straten en pittige eten. Zoals iedere zomer, ik zal weer thuis zijn.

Maar deze zomer, behalve mijn familie gelegenheden en alle kraampjes weer leeg eten, is er nog iets anders op het programma. Deelnemen aan de Sichuan Zomerstage.

Samen met 19 andere deelnemers zullen we naar de gebieden gaan waar vorige jaar door de aardebeving getroffen werden. Een aardebeving is geen media hype, in de kranten lees je al nauwelijks nog wat over de aardebeving in Sichuan, maar de wederopbouw na een aardebeving gaat nog jaren door. We zullen zich richten op de educatie en jongeren in Sichuan, hoe is het nu een jaar na de aardebeving?

Met mijn beide handen kan ik gedurende paar weken in Sichuan maar een klein aantal bakstenen optillen voor een nieuw huis. Maar met mijn stem, met mijn energie, met mijn aanwezigheid wil ik mensen daar laat zien dat ze niet alleen staan. Ik leef met ze mee, ik bewonder hun kracht.

Aardebeving heeft voor velen een punt achter hun bestaan gezet, maar we doen het boek nog niet dicht, we bladeren naar de volgende bladzijde. Ik zal deze zomer weer thuis zijn, om dat open boek verder te lezen.